ԱՆՄԱՀՈՒԹՅՈՒՆ
«Եթե հավատում ենք, թե Հիսուս մեռավ եւ հարություն առավ, այդպես էլ Աստված Հիսուսի միջոցով ննջեցյալներին պիտի բերի նրա հետ»(1 Թես. 4.13):
Հարություն կառնե՛ս, այո՛, հարություն կառնես, ո՛վ իմ հող դառնալու մարմին, քիչ հանգստանալուց հետո. անմա̃հ կյանք կպարգեւի քեզ Նա, ով ստեղծել է քեզ, Ալելո̃ւիա: Նորից աճելու համար ենք ցանվում հողում, երկրիս Տերը կգա, կհավաքի մեզ՝ խուրձերիս, որ մեռնելով, ցանվել էինք՝ աճելու, հասունանալու համար, որ հնձվենք: Ալելո̃ւիա:
Խաչյալ Քրիստոսի հարության տոնը կատարում ենք որպես ուրախալից հիշատակ մեր իսկ անմահության: Քրիստոսի հարությունը վկայությունն է այն զարմանահրաշ փոփոխությունների, որոնք պետք է տեղի ունենան նաեւ քրիստոնյա հավատացյալների հետ:
Այո՛, Աստված կա, եւ ես Նրա ստեղծագործությունն եմ ու հավիտյան անապական եւ անեղծանելի̃ եմ: Ես ծնվել եմ ոչ թե անհետ կորչելու, այլ անմա̃հ լինելու համար: Կգա օրը, երբ ես այլեւս այս աշխարհի բնակիչը չեմ լինի, այլ Աստծո արքայության ժառանգորդը կլինեմ:
Ես կոչված եմ հավիտենական եւ անմահ կյանքի համար: «Այս մարմինը, որն այժմ ունեմ եւ որով ապրում եմ, երկրի հողից է առնված ու դարձյալ հող պետք է դառնա, բայց հարուցյալ մարմինն անեղծ, անապական է», - ասում է Սուրբ Գիրքը: Իմ հոգին, ավելի ազնիվ հագուստով ծածկված, ավելի ազնիվ վայելքի մասնակից կլինի: Զուր կջանանք կռահել, թե ինչպիսի՞ն կարող են լինել հարության այդ զարմանահրաշ այլափոխությունները: Դա կնշանակեր մեր մարդկային տկար ու սահմանափակ խելքով փորձել հասկանալ Աստվածային անսահման զորության գաղտնիքը եւ մեր մարդկային անկատար տեսությամբ խորամուխ լինել Աստվածային անհուն իմաստության խորքը: Ինչպե՞ս կարող էր մեզ հասկանալի լինել այն, ինչի հետ երկրային որեւիցե բան չի կարող համեմատվել: Պողոս առաքյալը զուր է համարում մարդկանց անտեղի հետաքրքրությունը, անպտուղ ջանքը՝ իմանալու, թե ի՞նչ կկատարվի մեզ հետ մահից հետո: Այդ մասին նա ունի այն խոնարհասիրտ խոստովանությունը միայն, թե հավատքով ենք գնում եւ ոչ թե՝ երեւույթով:
Բավական է, որ քրիստոնյան մեր սրտին անդորրություն պարգեւող ա՛յն համոզմունքն ունի, թե մեզ սպասում է հավիտենական կյանքը, որը մեզ համար սահմանված է աշխարհի սկզբից եւ որի մասին Սուրբ Գիրքն ասում է. «Եւ այլեւս մահ չկա. ո՛չ սուգ, ո՛չ աղաղակ, ո՛չ ցավ եւ ո՛չ չարչարանք, քանի որ առաջինն անցավ» (Հայտն. 21.4):
Արդարեւ, ո՞վ այնքան անմիտ կլինի, որ մտքով կանցկացնի, թե հողից կազմված մեր այս մարմինն է հոգին առաջ բերել, եւ երբ դիակը մեկ օր կրկին հող դառնա, հոգին էլ հետը կոչնչանա: Միայն այն մարդը կարող է կասկածել մեր անմահության վրա, ով պատճառ ունի անմահությունից վախենալու: Ո՛վ հանցավոր մարդ, Աստված կա՛, եւ ինչպես որ տիրապես կա՛ Աստված, նույնպես եւ դու անմահ ես, եւ քո գործերը ետեւիցդ գալիս են դեպի հավիտենական կյանք:
Եթե մարդկային հոգին այս երկրավոր կյանքի վաղանցիկ օրերի համար սոսկ լիներ, այլեւս անհրաժեշտ չէին լինի հոգու այն գերազանցությունները, որոնք Աստված պարգեւել է նրան: Եթե նա այլ կենդանիների նման օժտված լիներ միայն բնական գրգիռներով եւ զգայություններով, ապա նրա ամբողջ գործունեությունն այն կլիներ, որ միայն կհոգար իր սննդի եւ իրեն պահպանելու մասին: Եթե այդպես լիներ, մեզ համար էլ ի±նչ արժեք պետք է ունենային մեր հոգու փառավոր ընդունակությունները: Ինչո՞ւ մենք պետք է ջանանք կատարելագործել այդ ընդունակությունները: Ինչո՞ւ աստվածճանաչություն պետք է ունենայինք, եթե Աստված, որին մենք երկրպագում ենք, մեր հավիտենական Հայրը չլիներ: Ինչո՞ւ է Աստված մեր սրտի մեջ դրել ապրելու եւ կյանքի տեւականության ձգտման անանցանելի ցանկությունը, եթե ամենաողորմած Աստված մեր այդ իղձին չպետք է մեզ հասցներ: Մի՞թե մենք ամենաչնչին կենդանուց էլ ավելի՛ թշվառ չէինք լինի մեր ունեցած հոգեւոր ու մտավոր բարձր կարողություններով, եթե հոգու անմահությունը պատրանք եւ խաբեություն լիներ: Կենդանին չունի մահվան զգացողություն եւ անհոգ ապրում է եկող ժամի համար: Ինչո՞ւ է ամենագետ Աստված մարդուն տվել այն ձիրքը, այն միտքը, որ նա կարող է աչքն ապագային հառել, ապագայի մասին մտածել: Կասկածամիտ մա՛րդ, մի՞թե կկարողանաս Աստծուն հայհոյել եւ ասել, թե Նա ապագայի մասին մտածմունքը տվել է մեզ, որ ավելի̃ թշվառ լինենք, քանի որ մեր առջեւ մեր մահն ունենք: Հետեւապես, աշխարհում ունեցած կյանքով մենք դեռ չենք հասնում մեր կոչմանը: Սակայն փա̃ռք Աստծու, որ մենք մեր մեջ ունենք անսահման կատարելության սերմը՝ մեր անմահ հոգին, որով եւ հավիտենական կատարյալ կյանքը պետք է ժառանգենք:
Եթե Աստված կա, եւ եթե Նա ամենակատարյալ եւ ամենասուրբ Էակն է, ինչպե՞ս սիրտ կանես մտքովդ անցկացնել, թե Նա արդարադատ չէ: Այն թշվառ մարդը, որ չի հավատում, թե մեր հոգին մշտակյաց է, եւ չի հավատում, թե ամեն մարդ իր գործերի համեմատ պիտի հատուցում ստանա Նրանից, որ աստղերից վեր է բնակվում, այդպիսի մոլորվածն իր համար մի անկատար Աստված է ընդունում: Այդպիսի մարդը կարծում է, որ մարդու սաստիկ զգայուն սրտի մեջ ավելի բարձր արդարասիրություն, արդարադատություն կա, քան ամենասուրբ Աստծու մոտ:
Բայց Աստծու արդարության մասին խոսք չէր կարող լինել, եթե բարեպաշտ քրիստոնյաները, որոնք աշխարհիս մեջ ամենածանր նեղություններն են կրել, ի վերջո, երջանիկ օրեր չտեսնեն: Եւ ո՞վ կհամարձակվեր խոսել Աստծու ճշմարտացիության մասին, եթե չարագործները, որոնք միայն անօրինություններ են գործել, անհոգ ապրելով մինչեւ կյանքի վերջին տարիները, այդպես էլ իրենց գործերի հատուցումը չստանան: Բայց ինչպես բարեպաշտ քրիստոնյայի, այնպես էլ մեղքերի մեջ թաղված ամբարիշտի սիրտը վկայում է, թե վերեւում Նա է, որ դատում է ու հատուցում: Այո՛, վերեւում, աստղերից բարձր, Երկնային Դատավորն է՝ Իր արդար դատաստանով: Այլեւս մի՛ վհատվիր, ո՛վ Աստծու զավակ: Հաղթանակիդ օրը կգա: Քաջ սրտով տա՛ր քո խաչը, ինչպես որ Քրիստոսը տարավ մինչեւ գերեզման: Եւ դու էլ, հարություն առնելով, հավիտյան կապրես Նրա նման:
Մենք անմա̃հ ենք: Հավիտենական որս չենք մահվան: Ա՛յ որբ մնացած երեխաներ, ինչո՞ւ եք անմխիթար արտասվում ձեր հոր, ձեր մոր գերեզմանի վրա: Ո՛վ հայր, ո՛վ մայր, ինչո՞ւ ես այդքան տխրում, ցավում անցավոր կյանքին հրաժեշտ տված քո զավակի համար: Նա քեզանից առաջ ընկավ եւ գնաց լավագույն աշխարհները: Բայց դու անմահ ես, նրան էլի կգտնես, նա քեզ համար մեկընդմիշտ կորած չէ:
Մենք անմա̃հ ենք: Ո՛վ Աստված, ո՛վ իմ Աստվա՛ծ, որ անչափ ողորմած ես, իմաստուն եւ արդարադատ, իմ ունեցած այս հույսի մեջ է երկրային կյանքիս ամբողջ քաղցրությունը: Քո ստեղծած աշխարհի մեջ մահ չկա, այլ միայն կյանք, եւ ինչ-որ մենք մահ ենք անվանում, մի այլափոխություն է միայն: Դու ինքդ կյանք եւ կենդանություն ես, ինչպե՞ս կարող է, որ քո մեջ բնակվեմ եւ կյանքս դադարի: Դու ինձ նրա՛ համար չես աշխարհ բերել, որ ես մի երազի նման անցկացնեմ կյանքս, եւ ամեն բան վերջանա, մի ժամանակ աշխարհիս վրա ապրած լինեմ եւ հետո չեղածների հաշվում համարվեմ:
Ինչպիսի̃ անպատմելի ցնծությամբ է լցվում հոգիս, ինչպիսի̃ հանգստություն, ինչպիսի̃ անվրդով խաղաղություն է բերում սրտիս հավիտենական կյանք վայելելու մտածմունքս: Կյանքիս մեջ տեսած ցավե՛ր եւ նեղություննե՛ր, իմ քաշած սեւ օրե՛ր, իմ անցկացրած տխո՛ւր ժամեր, ի՞նչ եք դուք իմ ապագա երջանիկ կյանքի առջեւ: Այն ստվերն եք, որ շուտ անցնում, գնում եք եւ իմ մեջ ոչ մի հետք չեք թողնում: Աստծու այն դրդումներն եք, որ խրատում եք ամուր պահել Իր պատվիրանները եւ հիշեցնում հավիտենական կյանք ունենալու կոչմանս մասին:
Ո՛վ իմ Աստված, ամո՛ւր կփարվեմ Քեզ: Սուրբ Հոգուդ ներշնչմամբ այնպե՛ս կապրեմ այս անցավոր աշխարհում, որ հավիտենական Թագավորությանդ արժանի լինեմ: Հավիտենական Հա՛յր, Քո փառքի մեջ ընդունիր բոլոր նրանց, ովքեր Քեզ մոտ գալ են սրտանց փափագում:
AVETABER