ԿՈՉ ԱՐԹՆՈՒԹՅԱՆ
«Երանի այն ծառաներին, որոնց արթուն կգտնի Տերը, երբ գա» Ղուկ. ԺԲ 37
Յուրաքանչյուր բանական մարդ, ապրելով աշխարհիս երեսին, ինքն իրեն հարց պետք է տա՝ ո՞վ եմ ես, որտեղի՞ց եմ եկել և ո՞ւր եմ գնում։ Արդյոք այն, ինչ գոյություն ունի, պատահականության արդյո՞ւնք և տարերային ուժերի արգասի՞ք է, թե՞ կա տիեզերքի Արարիչ, Որի հանճարեղ մտքով է ամեն բան իր ներդաշնակ և զարմանահրաշ սկիզբն ունեցել։
Աստվածաշունչ մատյանում Հիսուս Քրիստոսի մասին գրված է. «Ամեն ինչ նրանով եղավ և առանց նրա չեղավ ոչինչ, որ եղել էր» (Հովհ. Ա 4)։ Ավետարանում մեկ այլ տեղ Քրիստոսն Իր մասին ասում է. «Ես եմ ճանապարհը և ճշմարտությունը և կյանքը» (Հովհ. ԺԴ 6)։ Մեր նախնիները անվերապահորեն հավատացին այս ճշմարտությանը և, զոհելով ամեն բան, նվիրյալ հետևորդներն եղան քրիստոնեական հավատքի, քաջ գիտակցելով, որ դրանով իրենց պետք է շնորհվի ամենաերանելի բարիքը՝ հավիտենական կյանքը։ Եվ այդ աստվածնվիրվածությունն էր, որ Հայոց երկիրն իրապես դարձրել էր քրիստոնեության անառիկ միջնաբերդը։ Աշխարհակործան բռնակալներ և բարբարոս ազգեր ի զորու չեղան խարխլելու քրիստոնեական հավատքի մեր այդ ամրակուռ տաճարը, որի հիմքերը, ինչպես Վարդան Մամիկոնյանն է ասել, երկնքում են հաստատված։ Սակայն այսօր մենք ենք մեր թշնամիները դարձել, քանզի արհամարհում և անտեսում ենք Աստծուն և Իր սուրբ պատգամներն՝ այն ամենն ինչ մեզ դեպի սրբություն և փրկություն պետք է առաջնորդի: Ապրում և գործում ենք այնպես, կարծես Աստծու Որդին իսկիևեթ չի խաչվել և մեռել մեզ համար։ Եվ ամենևին չենք գիտակցում, որ երկրային այս կարճատև կյանքի իմաստը ոչ թե պայքարն է հանուն անցավոր նյութի, այլ ձգտումն ու ջանքն է առ հավիտենական կյանքը, որում Քրիստոսով ամեն բան երանելի ու կատարյալ պետք է լինի։
Այո՛, Ավետարանի լույսով իր ազգի անցյալին նայող բարեպաշտ հայը այսօր պիտի ողբա իր հայրենիքի և հայրենակցի համար՝ ողբա ոչ թե նյութապես տկար, այլ հոգով ու հավատքով այդպիսին լինելու համար։ Նա երանությամբ պետք է հիշի անցյալը, քանզի, անկախ աշխարհիկ կացությունից, հոգևոր ճակատում հայը միշտ հաղթող է եղել։ Եվ հայի առաքելությունն է դա, քանզի Արարիչ Աստված Հայոց սուրբ հողին է տվել մարդկության ծննդի, վերածննդի և աշխարհի նորոգման օրրանը լինելու պատիվը։ Երբ Տերն աշխարհիս վրա ստեղծեց մարդուն, երկրային դրախտը Հայաստանում հիմնեց։ Երբ ապականյալ աշխարհը ջրհեղեղով կործանվեց, փրկարար տապանն Արարատ լեռն ընդունեց։ Երբ ետջրհեղեղյան ժամանակներում մարդկությունը վերստին կռապաշտությանը տրվեց և աստվածամերժ Բելին պաշտեց, նրա դեմ Հայոց Հայկ նահապետն ապստամբեց։ Եվ ի վերջո, երբ Աստված վերստին մեղքի մեջ թաղված մարդկությանը չկորցնելու համար աշխարհ ուղարկեց Իր Որդուն, երկրային թագավորների մեջ երկնային Թագավորին առաջինը Հայոց Տրդատ թագավորն ընդունեց։ Հիսուսն Իր շունչն Հայոց հողում թողեց, աներևույթ ապրեց մեր մեջ, որով հայությունը և քրիստոնեությունը դարձան մի ամբողջություն և նույնացվեցին։ Ոչ մի ազգ հանուն Քրիստոսի այդքան զոհողություններ չկրեց, որքան` հայը։ Եվ Աստուծո կամոք էր, որ Երուսաղեմում Տերունական սրբատեղերի պահպանությունում հայն ավելի պանծալի դիրք գրավեց։
Մեր նախնիները մեզ ժառանգություն կտակեցին քրիստոնեական հավատքը, հավատք, որ խորապես թափանցել էր մեր ժողովրդի կյանքի բոլոր ոլորտները։ Եվ մենք մեր պապերին ճանաչում ենք գրականությամբ, ճարտարապետությամբ, մանրանկարչությամբ, իրավագիտությամբ, որոնք ամբողջությամբ քրիստոնեական են։ Հետևաբար, այսօր միայն քրիստոնյա լինելով է, որ նրանց ճշմարիտ սերունդը կարող ենք կոչվել։ Սակայն այժմ մենք այդ ամենն ուրացել և մեր Հոր անառակ որդիներն ենք դարձել, որովհետև մեր այսօրվա քրիստոնեությունն արտաքին ու ձևական է և ոչ թե՝ համոզմունք ու ապրելակերպ։ Ինչպե՞ս կարող ենք մեզ քրիստոնյա ազգ համարել, եթե մեր հեռուստաալիքներով ավելի շատ հակաավետարանական վարք ու բարք է սերմանվում։ Աճող սերունդը ավելի շատ դրանցով է դաստիարակվում և ոչ թե ավետարանական պատգամներով կամ թե մեր սրբազան պատմության և աստվածաշնչյան հերոսների կյանքն ուղեցույց ունենալով։
Մեր կուսակցական գործիչները մեծամասամբ ժողովրդին ցանկանում են առաջնորդել ծրագրերով ու գաղափարախոսություններով, որոնք ոչ մի առնչնություն չունեն հայ ժողովրդի ավանդական աշխարհընկալման և նրա կոչման հետ։ Նրանք, ըստ էության, գործում են ընդդեմ Քրիստոսի, ընդդեմ քրիստոնյա Հայաստանի և հայ ազգի վերաքրիստոնեացման սուրբ խորհրդի։ Այս կուսակցությունները չեն ցանկանում ընդունել, որ մեր հասարակությունը կարող է ներդաշնակ զարգացում ունենալ, եթե նրանում ընդունվի Ավետարանի ոսկե կանոնը, այսինքն՝ սերն ու հարգանքը դիմացինի հանդեպ։ Նրանց անհավատությունն իրենց թույլ չի տալիս հասկանալու, որ քրիստոնեությունը մի մասնավոր բան չէ, որով այն պետք է պետությունից և հասարակական կյանքից տարանջատել։ Ստացվում է, որ մենք ցանկանում ենք տուն կառուցել՝ անտեսելով տիեզերքի Ճարտարապետին։ Սրա համար է, որ Պողոս առաքյալն ասում է «... Յուրաքանչուր ոք թող զգույշ լինի, թե ինչպես է կառուցում, որովհետև չի կարող դնել ուրիշ հիմք, քան դրված այն հիմքը, որ Հիսուս Քրիստոսն է» (Ա Կորնթ. Գ 10,11)։ Իսկ Հայաստանի իշխանավորները, ի դժբախտություն հայ ժողովրդի, ավելի շատ ջանացին երկիրը թալանել և ոչ թե այն շենացնել: Եվ մարդիկ, հույսներն ամեն ինչից կտրած, հեռանում են իրենց հայրենիքից:
Ցավոք, հայ մտավորական ևս չենք տեսնում, որ խորհի և գործի ի նպաստ մեր ազգի քրիստոնեացման։ Իսկ այն` ինչ ներկայացվում է որպես քրիստոնեական արժեք, արտաքին շղարշ է՝ զուրկ ներքին բովանդակությունից ու ապրումից։ Իրականում բոլոր այս քաղաքական ու մտավորական գործիչների գործունեության առանցքում իրենց «ես»-ն է, և ոչ թե՝ Աստված, որոնք խորհում և գործում են ոչ թե Տիրոջ փառքի, այլ՝ իրենց անձերի մեծարման և կորստական նյութական շահի համար։
Ներկայումս մեր կրթօջախներում ուսուցանվում է ամեն բան, բացի ամեն բանի Արարիչ մեր Տիրոջ խոսքն ու պատգամը` Աստվածաշունչ մատյանը: Եվ մի՞թե սա կատարյալ անհավատության և աստվածուրացության օրինակ չէ:
Այսօր հայ եկեղեցականի առաջնահերթ խնդիրը` Աստծո խոսքը քարոզելով, մարդկանց դարձի բերելն է: Նախ և առաջ հարկ է, որ նրանք վարժվեն ոչ թե ծեսերը լավ կատարելու, այլ Ավետարանը հոգով քարոզելու մեջ: Եվ արդ, մի՞թե լսել ենք, որ սթափեցնող և սրտացավ խոսքով հայ եկեղեցականը խոսի մեր Տիրոջ երկրորդ գալստյան, Աստծո արքայության և հավիտենական դատաստանի մասին: Այսօր, երբ շատերը բեռնավորված են բազում մահաբեր ախտերով և մեղքերով, առավել քան բարձրաձայն պետք է հնչեցնել կյանքի Առաջնորդի փրկարար և կենդանանար խոսքը:
Նամանավանդ այն ժամանակ, երբ Հայաստանը ձեռք բերեց անկախություն, Հայ եկեղեցին պարտավոր էր ապաշխարության հորդորով դիմել ժողովրդին` զղջալու և քավելու երբևիցե գործած իր մեծագույն մեղքը` երբ 70 տարի շարունակ անաստվածություն դավանեց` Քրիստոսին ուրացավ և Հայտնության թղթում հիշատակված «գազանին» պաշտեց:
Արդ մեզանում առկա անհավատությունն այնքան խորն է, որ ոչ մի դիմադրություն չի գործադրվում ընդդեմ մեր կյանքում արմատավորվող հոգեկործան հակումների և արատների։ Ահա սա՛ է ներկայիս աստվածամերժ հայ իրականությունը։ Եվ եթե այսպես անտեսենք ու արհամարհենք տիեզերքի Արարչին և Նրա սուրբ պատգամները, ինչպե՞ս պետք է Ահեղ դատաստանի օրը անաչառ Դատավորից ողորմություն հայցենք։ Չէ՞ որ ում շատ տրվել է, շատ էլ պետք է պահանջվի: Եթե մեզ է հանձնվել քրիստոնեության դրոշը, որն այսօր ոտնատակ ենք տալիս, սա չպե՞տք է արդյոք Աստծո արդար զայրույթը հարուցի։
Մտաբերենք, որ Տերը խոստացել է երկիր վերադառնալ Աստվածային ողջ զորությամբ և փառքով՝ անաչառ կերպով դատելու բոլորիս։ Այո՛, շուտով մենք ականատեսը կլինենք թագավորների Թագավորի՝ Հիսուս Քրիստոսի փառավոր երկրորդ գալստյանը։ Ուրեմն, արթնանա՛նք խորը քնից և, ազգովի ապաշխարելով, Փրկչի գալստյանը սպասենք։ Սուրբ Գրքի վերջին տողերին լինենք ունկնդիր. «Ես գալիս եմ շուտով։ Ամե՛ն։ Ե՛կ Տեր Հիսուս Քրիստոս» (Հայտ. ԻԲ 20, 21)։ Նրան փառք՝ Հոր և Սուրբ Հոգու հետ, այժմ և հավիտյանս հավիտենից։
Արսեն Պողոսյան
AVETABER